Prolog

          Sarna sto­jąca na ulicy zbie­gła z niej, uni­ka­jąc roz­pę­dzo­nego samo­chodu, który nie­bez­piecz­nie zbli­żał się do klifu. Kobieta, która kie­ro­wała pojazd, sta­rała się ocu­cić męż­czy­znę obok. Nie mogła nawet wysko­czyć z wozu. Przy­pięta do kie­row­nicy ręka unie­moż­li­wiała jej nawet zawró­ce­nie samo­chodu. Zje­chali z

szyb­ko­ścią świa­tła z drogi i zaczęli zbli­żać się do ogro­dze­nia, które chro­niło kie­row­ców przed śmier­cią poprzez upa­dek do morza.

    Z całą siłą wal­nęli w ogro­dze­nie. Linki od niego oplo­tły samo­chód. Wal­nął on w skały i odbił się od nich. Kobieta otwo­rzyła zamknięte wcze­śniej oczy i spoj­rzała w dół. Nie mogła uwie­rzyć w fakt, że zaraz umrze. Sły­szała jak jedna z linek puściła, prze­krzy­wia­jąc samo­chód. Spoj­rzała na męż­czy­znę obok. Krew sączyła mu się z czoła. W kie­szeni dostrze­gła klucz od kaj­da­nek. Deli­kat­nie wyjęła go, a męż­czy­zna, przez kolejne pęk­nię­cie linki, wyle­ciał przez przed­nią szybę pro­sto do morza. Trzę­są­cymi się rękami uwol­niła swoją dłoń i spoj­rzała w dół. Nie było moż­li­wo­ści, żeby udało jej się uwol­nić. Sły­sząc swój tele­fon w kie­szeni kurtki, wyjęła go i spoj­rzała na wyświe­tlacz. Napis „Psy­chol” uspo­koił ją. Wci­snęła zie­loną słu­chawkę i przy­su­nęła tele­fon do ucha.

– Dobrze wiesz, że mogę Ci ura­to­wać, musisz tylko zgo­dzić się– powie­dział głos. Kobieta roz­łą­czyła się i spoj­rzała na listę kon­tak­tów, wyszu­kała swo­jego brata. Posta­no­wiła nagrać mu wia­do­mość. Wytarła twarz mokrą od łez i spoj­rzała na sie­bie.

– Hej mamo, tato i hej Tobias- mówiła sła­bym gło­sem. – Nigdy Wam tego nie mówi­łam, ale kocham Was całym ser­cem i zawsze będę. Spłać­cie swoje długi i wyjedź­cie stąd. Może do Włoch? To było Wasze marze­nie. – uśmiech­nęła się i wytarła łzy. – A Ty Tobias ogar­nij się w końcu. Życie to nie bajka nie możesz się tak mar­no­wać. Pamię­taj, że zawsze będę z Tobą. – Kolejna linka puściła, a kobieta krzyk­nęła. Spoj­rzała na ekran i ostatni raz powie­działa. – Kocham Was.

Wysłała wia­do­mość i nie cze­ka­jąc na potwier­dze­nie dostarczenia, zadzwo­niła do „Psy­chola”. Nie musiała długo cze­kać na odzew. Sły­sząc oddech po dru­giej stro­nie, przy­mknęła oczy.

–Zga­dzam się– powie­działa.

– Świet­nie.

– Ura­tuj mnie. – Spoj­rzała na morze z prze­ra­że­niem.

– Ura­tuję, ale pamię­taj- szep­nął.– Alek­san­dra Mon­son musi zgi­nąć, żebyś Ty żyła. – Po tych sło­wach roz­łą­czył się, a samo­chód wpadł do morza.

       Kobieta już pod wodą pró­bo­wała odpiąć pas. Udało jej się to po kilku pró­bach. Wydo­stała się przez otwarte okno i zaczęła pły­nąć w górę. W poło­wie drogi czuła się już słaba. Powie­trze się jej koń­czyło.

       Dry­fo­wała, widząc w gło­wie obrazy z jej życia. Śmierć jest łatwa i przy­jemna, a życie to jedno wiel­kie gówno. Czu­jąc ucisk na ramie­niu, spoj­rzała w górę. Ura­to­wał ją.