3.

DWIE TWARZE 

        Pra­cow­nicy cen­trum sta­rali się dzi­siej­szego dnia jak naj­le­piej wypeł­niać swoje obo­wiązki. Dla­czego? Cóż, przy­szły wła­ści­ciel budynku chce spraw­dzić, czy osoby z danych sta­no­wisk nadają się na nie. Obawa przed stratą pracy jest tak wielka, że każdy dzi­siaj dzia­łał na peł­nych obro­tach. Zale­żało im na pozo­sta­niu na sta­no­wiskach. Dobra płaca i nie naj­gor­sze godziny pracy to rzad­kość.

Mandy po raz kolejny naka­zała Ninie wyczy­ścić kasę. Dziew­czyna wywró­ciła oczami i odkła­da­jąc swe­ter na półkę, pode­szła do kasy. Nie widziała na niej nawet śladu kurzu, czy też innych zanie­czysz­czeń, ale musiała prze­trzeć ją po raz dzie­siąty w ciągu godziny. Nie miała ochoty wysłu­chi­wać gde­ra­nia Mandy. Nina wyrzu­ciła mokre chu­s­teczki do kosza i wró­ciła do wcze­śniej­szego zaję­cia. Alex spoj­rzała na nią z lek­kim uśmie­chem.

– Jak ja mam ochotę ja kop­nąć w ten wypchany syli­ko­nem tyłek. – szep­nęła, Pau­lina mie­rząc ją mor­der­czym wzro­kiem.

– Ja też. – dodała Nina- Wytrzyj kasę, ukła­daj to równo, a sama nic nie robi.

– Miejmy nadzieję, że nowy wła­ści­ciel się na niej prze­je­dzie i ją zwolni. – Alex zazwy­czaj nie życzyła nikomu źle, ale ta kobieta jest wyjąt­kiem. Sie­działa roz­wa­lona na fotelu i piło­wała paznok­cie. Kobiety spoj­rzały na sie­bie i roze­szły się. Pau­lina pode­szła do zimo­wych sukie­nek, Nina do swe­trów, a Alex posta­no­wiła wybrać ład­niej­sze płasz­cze i je wyeks­po­no­wać.

***

     Night sie­dział w swoim fotelu. Dzi­siej­szego dnia udało mu się ukoń­czyć wszyst­kie sprawy przed połu­dniem. Spoj­rzał na swój lap­top. Pod­ku­siło go, aby wyszu­kać kobietę z wczo­rajszego dnia. Z kie­szeni mary­narki wyjął kartkę, dopiero teraz mógł się przyj­rzeć co na niej było. Życio­rys kobiety był dość ubogi. Po skoń­czo­nym liceum od razu udała się do pracy. Przyj­rzał się zdję­ciu kobiety. Wygląda jak Pene­lopa. Jedyną rze­czą, jaka je odróż­niała, był uśmiech. Scho­wał kartkę do jed­nej z szu­flad biurka. Do pomiesz­cze­nia wszedł wysoki ciem­no­włosy chło­pak. Był on naj­lep­szym przy­ja­cie­lem Chri­sto­phera, a zara­zem jedy­nym wta­jem­ni­czo­nym w sprawę z Pene­lopą i Alek­san­drą. Usiadł na miej­scu naprze­ciw pro­ku­ra­tora i z wycze­ka­niem cze­kał na to, co mu powie.

– Dzi­siaj musimy poroz­ma­wiać z tą kobietą. – Night roz­po­czął swój dia­log-Musi się zgo­dzić. Jeżeli nie po dobroci to siłą.

– Masz rację, ale mamy mały pro­blem.

– Jaki? – spoj­rzał na ciem­no­wło­sego.

– Dzi­siaj Siwon ma inspek­cję w cen­trum, jeśli się spo­tkają…

– Mar­cus, o ile się spo­tkają. – zaśmiał się. – Myślisz, że zapo­mniał­bym o tym? Jestem na wszystko przy­go­to­wany.

– Doprawdy? – Mar­cus uśmiech­nął się lekko.

– Owszem. – Night wyjął z paczki leżą­cej na biurku papie­rosa, po czym go odpa­lił. – Poje­dziesz tam teraz i powiesz jej, że pro­ku­ra­tor Night ją wzywa.

– Rozu­miem, mam ją tu przy­wieźć? – zapy­tał.

– Tak. – wypu­ścił dym z ust i spoj­rzał na postać, która teraz wyszła z jego biura.

***

     Alex spraw­dziła ostatni raz czy wszystko wygląda dobrze. Uśmiech­nęła się i spoj­rzała w stronę Niny i Pau­liny, które widocz­nie rów­nież zakoń­czyły swoją pracę. Była zado­wo­lona z efektu. Do wizyty pozo­stało jesz­cze pół godziny. Usia­dła na fotelu i uśmiech­nęła się. Wresz­cie chwila odpo­czynku. Co jak co, ale to jej się nale­żało. Ogar­niała tutaj wszystko od szó­stej rano. Nogi dosłow­nie jej odpa­dały. Naj­chęt­niej zdję­łaby obcasy i poło­żyła nogi na stole. Spoj­rzała w stronę drzwi, w któ­rych sta­nął wysoki męż­czy­zna. Ubrany w czarny gar­ni­tur mie­rzył miej­sce wzro­kiem. Kobieta wstała, ale uprze­dziła ją Mandy.

– Witam pana, w czymś pomóc? – zapy­tała.

– Dzię­kuję za pomoc, ale szu­kam Alek­san­dry Mon­son. – sły­sząc swoje nazwi­sko pode­szła bli­żej.

– To ja. – nie wie­działa, o co może cho­dzić.

– Świet­nie, pro­ku­ra­tor Chri­sto­pher Night panią wzywa. – kobieta otwo­rzyła sze­rzej oczy, a Mandy spoj­rzała na nią podejrz­li­wie.

– Ja…– język jej się plą­tał.– nic nie zro­bi­łam.

– Pro­szę się nie mar­twic i udać się ze mną. – odpo­wie­dział spo­koj­nie.

– Wyklu­czone! Mamy dzi­siaj wizytę Siwona Choi. – Mandy pod­parła ręce na bio­drach.

– Wie pani, kim jest Chri­sto­pher Night? – zapy­tał, a ona pokrę­ciła prze­cząco głową. – Jest mężem sio­stry pana Choi. Utrud­nia pani śledz­two.

– Pro­szę mi wyba­czyć, a Ty idź, na co cze­kasz. – burk­nęła.

      Alek­san­dra zabrała tylko płaszcz i torebkę. Męż­czy­zna sto­jący w drzwiach prze­pu­ścił ją i szyb­kim kro­kiem zeszli na par­king. Kobieta cały czas zasta­na­wiała się, o co może cho­dzić. Śledz­two? Prze­cież ostat­nio nic się nie wyda­rzyło. Mało praw­do­po­dobne jest to, że zła­pali tę bandę, która ich szan­ta­żuje. Prze­cież żadna osoba z jej rodziny nie zgło­siła tego na poli­cji. Zamy­ślona usia­dła na tyl­nym sie­dze­niu. Zapięła pas i oddała się roz­my­śle­niom. A, może coś stało się z jej rodziną? Nie, musiała sobie wyrzu­cić to z głowy. Przełknęła gło­śno ślinę i spoj­rzała na widok zza okna. Nie czuła się dobrze. Ręce jej się trzę­sły, czuła jak twarz jej zbla­dła, a serce o mało co nie wyla­tuje jej z piersi. Poło­żyła dło­nie na kola­nach i przy­mknęła oczy.

– Jeste­śmy na miej­scu. – usły­szała głos.

      Otwo­rzyła oczy i spoj­rzała na wielki, czarny oszklony budy­nek. Odpięła pas i otwo­rzyła drzwi. Męż­czy­zna włą­czył alarm i razem udali się do biura pro­ku­ra­tora Night. Ciszę panu­jącą, nisz­czyło stu­ka­nie jej obca­sów. Wje­chali windą na piąte pię­tro. Kobieta pół kroku za męż­czy­zną.

– To tutaj. – otwo­rzył jej drzwi, a ta nie pew­nie weszła.

     Spoj­rzała na męż­czy­znę przy biurku. Pod­pi­sy­wał jakieś papiery. Roz­po­znała go od razu. To ten sam czło­wiek na, któ­rego wczo­raj wpa­dła. Niepew­nie pode­szła bli­żej. Męż­czy­zna podniósł głowę. Wska­zał dło­nią na krze­sło, a kobieta na nim usia­dła.

– Pew­nie zasta­na­wiasz się, po co Cię wezwa­łem. – zapy­tał, bio­rąc do ręki zbiór kar­tek.

– Tak. – tylko tyle mogła odpo­wie­dzieć.

– Przej­rzyj to.

      Podał jej wcze­śniej wspo­mniany świ­stek kar­tek. Kobieta niepew­nie wzięła je do ręki. Na pierw­szej z kar­tek była foto­gra­fia kobiety. Alek­san­dra nie dowie­rzała swoim oczom. Na początku myślała, że to ona. Pod­pis pod zdję­ciem wmu­ro­wał ją doszczęt­nie. „Pene­lopa Thorn” wyszep­tała, spo­glą­da­jąc na pro­ku­ra­tora. Męż­czy­zna naka­zał gestem głowy, spoj­rze­nie na resztę doku­men­tów. Były to wyciągi kart, dyplomy ukoń­czo­nych szkół i zdję­cia rodzinne. Była zdez­o­rien­to­wana. Prze­glą­dała wszystko po kilka razy.

– Nie rozu­miem. – spoj­rzała na męż­czy­znę– Co ta kobieta ma ze mną wspól­nego.

– Na razie nic, Alek­san­dro.

– Na razie? – podnio­sła brew do góry.

– Sły­sza­łem, że masz spore długi. Cztery miliny fun­tów. – wes­tchnął, wsta­jąc. – Pół roku, żeby spła­cić. – wyli­czał, pod­cho­dząc do okna. – Mogę Ci pomóc pozbyć się dłu­gów, a dodat­kowo żyć jak kró­lowa. – odwró­cił się w jej stronę– Twoja rodzina rów­nież sko­rzy­sta.

– Nadal nie wiem, o co panu cho­dzi. – patrzyła w jego uśmiech­niętą twarz.

– Pene­lopa, ma wyjść za przy­szłego dyrek­tora cen­trum. – roz­po­czął, wra­ca­jąc na swoje miej­sce. – Ale Ty zaj­miesz jej miej­sce.

– Słu­cham? – wstała, ale po chwili wró­ciła na swoje miej­sce, widząc wzrok męż­czy­zny.

– Nie prze­ry­waj mi. – odparł spo­koj­nie. – Porzu­cisz swoje życie i zosta­niesz Pene­lopą, a ja spłacę Twoje długi i zaopie­kuję się Twoją rodziną.

– Jesteś chory. – odparła, wsta­jąc. Pode­szła do drzwi i zła­pała za klamkę. – Nie życzę sobie wię­cej takich sytu­acji.

      Opu­ściła pomiesz­cze­nie. Szyb­kim kro­kiem wymi­nęła męż­czy­znę, który ją tu przy­wiózł i scho­dami zbie­gła na par­ter. Będąc już przed budyn­kiem, usły­szała dzwo­nek swo­jego tele­fonu. Otwo­rzyła torebkę i ręką pró­bo­wała wyszu­kać przedmiot. Gdy to jej się udało, spoj­rzała na wyświe­tlacz. Nie znała tego numeru. Niepew­nie klik­nęła zie­loną słu­chawkę i przy­ło­żyła do ucha.

– Daję Ci trzy dni na decy­zję. – roz­po­znała głos. Spoj­rzała za sie­bie. Pro­ku­ra­tor stał kil­ka­na­ście metrów za nią. Patrząc mu w oczy, roz­łą­czyła się. Spoj­rzała na tele­fon i zapi­sała jego numer. Jedyną odpo­wied­nią nazwą dla niego było „Psy­chol”. Ode­szła z tego miej­sca. Miała już resztę dnia wol­nego, więc wró­ciła do domu i pomo­gła rodzi­com w restau­ra­cji.

***

     
       Siwon wszedł do jed­nego z buti­ków. Spoj­rzał na wystrój i tylko wes­tchnął. Mandy pod­bie­gła do niego i zaczęła opo­wia­dać o wszyst­kim, co tu się znaj­duję. Był to mar­kowy sklep, więc musiała wyłącz­nie zapa­mię­tać kilka bar­dziej zna­nych marek. Męż­czy­zna spoj­rzał na wysta­wione ubra­nia. Jedyne co mu się wrzu­ciło w oczy była wystawa płasz­czy. Spodo­bało mu się wyeks­po­no­wa­nie ich. Spoj­rzał na kobietę, która na­dal opo­wia­dała o skle­pie i chrząk­nię­ciem jej prze­rwał.

– Kto ukła­dał te wszyst­kie rze­czy? – dwie eks­pe­dientki pode­szły bli­żej i uśmiech­nęły się.

– Ja zaję­łam się swe­trami, ona sukien­kami, a nasza przy­ja­ciółka płasz­czami. – Nina wska­zała wszystko dło­nią.

– Jedyną rze­czą, która mi się w tym skle­pie podoba, jest dział z płasz­czami. – wes­tchnął– Musi­cie popra­co­wać nad resztą. Wystaw­cie najład­niej­sze rze­czy, a nie wszystko, co ma cenę powy­żej stu fun­tów.

       Kobiety ze zro­zu­mie­niem poki­wały gło­wami. Siwon ostatni raz spoj­rzał na regały wypeł­nione ubra­niami i wyszedł. Zostało mu jesz­cze kilka miejsc, a póź­niej kola­cja z potwo­rem. Westch­nął cicho, a idący obok chło­pak spoj­rzał na niego. Tom był jego pry­wat­nym szo­fe­rem, a zara­zem przy­ja­cie­lem męż­czy­zny. Tom poznał Siwona sto­sun­kowo nie­dawno. Miał dwa­dzie­ścia pięć lat, a Choi dwa­dzie­ścia trzy. Obaj cho­dzili na te same kie­runki na stu­diach. No cóż, nie każ­demu się poszczę­ściło. Jeden zbiera kokosy i ma firmę, a drugi robi mu za tak­sów­ka­rza.

– Po wszyst­kim zajeż­dżamy do kwia­ciarni? – zapy­tał Siwona, a ten tylko spoj­rzał na niego z nie­sma­kiem.

– Niby po co?

– Myśla­łem, że będziesz chciał kupić narze­czo­nej kwiatki. – zaśmiał się, a ten wal­nął mu z całej siły w ramie. Chło­pak zachwiał się, ale nie upadł. Spoj­rzał na swo­jego przy­ja­ciela i pokrę­cił głową zre­zy­gno­wany.